ημερολογιο 3 το τερας της ακαταστασιας

Μουγκα στη στρουγκα. Με τριγυριζει μια ψιλοκαταθλιψη, στη μαχη με το σπιτι η κολλητη μου κι εγω ηττηθηκαμε κατα κρατος: τοσα ντουλαπια τακτοποιησαμε, τοσες ανακαταταξεις καναμε, παλι αχουρι δειχνει...
Λογοι ανωτερας βιας δεν μας αφησαν τα χρονικα περιθωρια για την ολοκληρωτικη νικη.
Η Θ. επρεπε να γυρισει στη Θεσ/νικη, κι εγω μονη μου παραλυω απεναντι στον εχθρο. Αναπηρια της αστικης ταξης, το σπιτι που μεγαλωσα ηταν παντα τελειο,
ποτε, μα ποτε, ενα τυχαιο αντικειμενο δεν χαλουσε την αισθητικη αρμονια,
ως δια μαγειας πηγαιναν ολα στη θεση τους, να'ναι ελαφρυ το χωμα που σκεπαζει την κυρια Ποπη, την εσωτερικη που θα λεγαμε σημερα, και την Ματινα, την παραδουλευτρα που λεγαμε τοτε.

Κι εγω περιμενω απο Λουντες, Αλιονες και Μιροσλαβες την φροντιδα των παιδικων μου χρονων. Μα αυτες τριβουν με αζαξ τους πινακες, αδυνατουν να καταλαβουν οτι με αλλο σφουγγαρακι πλενουμε τις κασαρολες και με αλλο τα ποτηρια, μεχρι και τα παπουτσια πανω στο σεντονι τις εχω τσακωσει να απιθωνουν για να σκουπισουν κατω απο το κρεββατι! Και μετα εχω την αφελεια να θελω να αφοιμοιωσουν οτι στο ποτηρι με τους μαρκαδορους δεν βαζουμε μολυβια και τουμπαλιν. Εδω αδυνατω να τις πεισω να μην χωνουν μεσα στα ποτηρια των μολυβιων και των μαρκαδορων κερματα, αναπτηρες, τμηματα κιντεροπαιχνιδακιων και ο,τι αλλο βρεθει στο διαβα τους...


Σταματω εδω, δεν εχει νοημα αυτο το ποστ...