ΑΓΩΓΗ ΓΙΑ ΤΑ ΧΗΜΙΚΑ

"Τα χημικά αέρια που χρησιμοποιεί η Ελληνική Αστυνομία περιέχουν την
ουσία CS και εκτοξεύονται με χρήση χειροβομβίδων. Οι χειροβομβίδες αυτές
περιέχουν μέσα την προαναφερόμενη ουσία CS και μπορούν να την εκτοξεύσουν
με διαφορετικούς τρόπους, (με μορφή σκόνης και με μορφή νέφους).
Αυτά προκύπτουν από την απάντηση στο Ελληνικό Κοινοβούλιο του τότε υπουργού
Δημοσίας Τάξεως κ. Χρυσοχοΐδη, ύστερα από επίκαιρη ερώτηση του βουλευτή κ.
Κουβέλη, στις 8 Απριλίου 2003.
Εκτός από την χρήση χειροβομβίδων η ΕΛΑΣ χρησιμοποιεί και μία άλλη
μέθοδο για την εκτόξευση – έκλυση αυτού του χημικού αερίου, αυτήν δηλ. του
«ψεκασμού» των διαδηλωτών με όπλο – εκτοξευτήρα (της γνωστής ανά το
πανελλήνιον «φυσούνας» )
Σύμφωνα με έγγραφο της Δ/νσης Μελετών του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης
(αρ. πρωτ. 7017/4/182α) ύστερα από ερώτημα της δημοσιογραφικής ομάδας ΙΟΣ
της Ελευθεροτυπίας:
«Η φυσούνα έχει βάρος 7,5 κιλά κενή και 9,5 γεμάτη. Η ουσία που εκτοξεύει είναι
ορθοχλωροβενζινομαλονονιτρίλη (CS) αναμεμειγμένη για τις ανάγκες της εκτόξευσης
με συμπιεσμένο διοξείδιο του άνθρακα. Η αναλογία γόμωσης είναι 1,1 κιλό CS και
700-750 γρ. διοξειδίου του άνθρακα σε υγρή μορφή.»
Τελευταία, για τις ανάγκες της εκτόξευσης χρησιμοποιείται και μια άλλη ουσία, η
MIBK, μεθυλο-οσυβουτρυλο-κετόνη.
Η βασική χημική ουσία CS είναι μία χημική ένωση που δημιουργήθηκε
από τους Βρετανούς το Μάιο του 1928.
Η παραγωγή του ως χημικού όπλου ξεκίνησε τη δεκαετία του 1950 από την
εταιρεία Chemical Defence Experimental Establishment στο Πόρτον της
Αγγλίας. Η πρώτη εφαρμογή έγινε από τα βρετανικά στρατεύματα ενάντια στον
Κυπριακό Λαό το 1961.

Το αέριο CS, το αέριο CN (χλωροκετοφαινόνη, ουσία ερεθιστική οφθαλμών
και αναπνευστικού), καθώς και η ουσία Adamsite –DM (ερεθιστικό εμετικό
αέριο), που χρησιμοποιούνται από την Ελληνική Αστυνομία, τα «δακρυγόνα», τα
«ασφυξιογόνα», αποτελούν, όπως προαναφέρθηκε, χημικές ουσίες-χημικά αέρια,
των οποίων η χρήση για την καταστολή διαδηλώσεων-πλήθους είναι παράνομη.
Ας σημειωθεί εδώ ότι η χρήση των ουσιών αυτών δεν υφίσταται ανέκαθεν,
αλλά εδώ και αρκετά χρόνια έχουν αντικαταστήσει τα «παλαιού τύπου
δακρυγόνα», τα οποία, αν και σαφώς βλαπτικά, δεν είχαν τον βαθμό
τοξικότητας των ως άνω ουσιών και δεν είχαν, ιδίως, τις ίδιες μακροχρόνιες
συνέπειες.
2.Α. Το διεθνές συμβατικό πλαίσιο και το ισχύον Σύνταγμα ως
προς την προστασία ζωής, υγείας και σωματικής ακεραιότητας.
Σύμφωνα με το Πρωτόκολλο της Συνθήκης της Γενεύης του 1925, μετά τη
φρίκη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και την εκτεταμένη χρήση των χημικών
αερίων στον πόλεμο χαρακωμάτων, θεσμοθετήθηκε η πρώτη διεθνής απαγόρευση
χημικών ουσιών (Πρωτόκολλο για την απαγόρευση σε καιρό πολέμου
ασφυξιογόνων, δηλητηριωδών και άλλων αερίων, καθώς και βακτηριολογικών
μέσων, 17-6-1925).
Η χρήση των αερίων CS και CN, (που είναι τα δύο βασικότερα συστατικά των
σύγχρονων «δακρυγόνων»), από τις ΗΠΑ στον πόλεμο του Βιετνάμ ανάγκασε τον
ΟΗΕ να καταλήξει στην Απόφαση 2603/16-12-1969, σύμφωνα με την οποία,
μεταξύ άλλων, «καλούνται τα κράτη-μέλη να κάνουν σαφή δήλωση, ότι η
απαγόρευση, που περιλαμβάνεται στο Πρωτόκολλο της Γενεύης έχει εφαρμογή
στη πολεμική χρήση όλων των χημικών, βακτηριολογικών και βιολογικών ουσιών
(συμπεριλαμβανομένων των δακρυγόνων και άλλων βλαπτικών ουσιών), όσων
υφίστανται σήμερα και όσων μπορεί να αναπτυχθούν στο μέλλον».
Επιπρόσθετα βάσει της Σύμβασης του Παρισιού (1993) η παραγωγή των
χημικών ουσιών για στρατιωτικούς σκοπούς έχει απαγορευθεί.
Συμπερασματικά, αυτά τα χημικά αέρια συνιστούν κατά το ΔΙΕΘΝΕΣ
ΔΙΚΑΙΟ χημικά όπλα και γι’ αυτό ρητά απαγορεύεται η χρήση τους μεταξύ
εμπολέμων κρατών, διότι ενδεχόμενη χρήση τους σε διακρατική σύρραξη συνιστά
έγκλημα πολέμου!!
Υποστηρίζεται ότι εξ αντιδιαστολής προς την ως άνω διάταξη είναι δυνατή η
χρήση τους και σε καιρό ειρήνης για την προστασία της εσωτερικής δημόσιας
τάξης. Σε καμία απολύτως νομική, αλλά και λογική βάση, δεν είναι όμως δυνατόν
να στηριχθεί ο ισχυρισμός ότι το ίδιο χημικό όπλο, που απαγορεύεται μεταξύ
εμπολέμων κρατών, μεταξύ διακρατικών συρράξεων, όπου ο κίνδυνος είναι
εντονότερος για την κρατική υπόσταση, είναι δυνατόν να επιτρέπεται για την
αντιμετώπιση κινδύνων, στο εσωτερικό ενός κράτους, όπως οι ειρηνικές
διαδηλώσεις πολιτών, εργαζομένων, συνταξιούχων, φοιτητών, μαθητών, «κίνδυνοι»
πολύ χαμηλότερης έντασης από τις πολεμικές επιχειρήσεις και συγκρούσεις. Η
εφαρμογή μιας τέτοιας εξαίρεσης στην εσωτερική μας έννομη τάξη παραβιάζει
ευθέως συνταγματικές διατάξεις όπως η προστασία της ζωής, της σωματικής
ακεραιότητας και της υγείας όχι μόνον των Ελλήνων πολιτών, αλλά όλων όσων
ευρίσκονται στην ελληνική επικράτεια. Ειδικότερα κατά το άρθρο 5 παρ. 2 Σ
«όλοι όσοι ευρίσκονται στην ελληνική επικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της
ζωής… χωρίς διάκριση ….» . Κατά το άρθρο 5 παρ. 5 Σ «καθένας έχει δικαίωμα στην
προστασία της υγείας …».

Τα δικαιώματα στην υγεία και στην ζωή αποτελούν κατ’ αρχήν ατομικά
δικαιώματα, δικαιώματα αποχής του κράτους, τα οποία η κρατική δράση δεν
επιτρέπεται να παραβιάζει, ενώ αντιθέτως, οφείλει να μεριμνά με κάθε τρόπο και
για την προστασία τους (και διάσταση κοινωνικού δικαιώματος). Παρά το ότι η
κατά γράμμα απόλυτη συνταγματική προστασία της ζωής θεωρείται από την
επιστήμη σχετική και υποκείμενη σε νομοθετικούς περιορισμούς (βλ. και Κ.
Χρυσόγονου «Ατομικά και Κοινωνικά Δικαιώματα», Θεσσαλονίκη 2002, σελ. 208
επ., Πρ. Δαγτόγλου «Ατομικά Δικαιώματα», 1991, τα Α’ σελ. 191 επ.), όπως
προκύπτει από τη δυνατότητα της θανατικής ποινής σε καιρό πολέμου (7 παρ. 3
εδ. β. Σ ), αλλά και από την πρόβλεψη της ένοπλης άμυνας (4 παρ. 6 Σ) και της
χρήσης όπλων από τα αστυνομικά όργανα κατά ατόμων που παρανομούν. Ομοίως,
και το δικαίωμα στην υγεία και σωματική ακεραιότητα κατά το άρθρο 5 παρ. 5 Σ
θεωρείται ως υποκείμενο σε νομοθετικούς περιορισμούς. Πλην όμως, οι
περιορισμοί αυτοί σύμφωνα με τη γενική θεωρία των περιορισμών α) οφείλουν να
είναι ανάλογοι προς το δημόσιο συμφέρον, το οποίο υπηρετούν, πρόσφοροι και
απολύτως αναγκαίοι προς τούτο. Η χρήση επικίνδυνων για την υγεία και
μακροχρονίως και για την ζωή χημικών ουσιών κατά διαδηλωτών αόπλων και
ειρηνικών, αδιακρίτως για πολλή ώρα και σε μεγάλη έκταση/μαζική κλίμακα, όπως
έγινε στις διαδηλώσεις της 8/6/2006 και 27/6/2006, σε καμία περίπτωση δεν
υπακούει στην αρχή της αναλογικότητος, αφού ο κίνδυνος από τη δράση τους είναι
ανύπαρκτος και, πάντως, δεν μπορεί να δικαιολογεί σοβαρές βλάβες της υγείας και
μακροχρονίως την στέρηση της ζωής. β) οφείλουν να μην προσβάλλουν τον
πυρήνα ή ουσία του δικαιώματος οδηγώντας στην αποστέρηση αυτού. Και αυτή η
επιταγή παραβιάζεται με την χρήση των ως άνω ουσιών και εκ του περιεχομένου
τους και εκ του τρόπου χρήσης τους (διάρκεια/έκταση/αδιάκριτο της χρήσης).
Αξίζει, ακόμη, να σημειωθεί η προστασία του δικαιώματος της ζωής κατά το
άρθρο 2 ΕΣΔΑ όπου και εκεί αναφέρεται ως δυνατή εξαίρεση η επιβολή της
θανατικής ποινής από κράτος–μέλος. Πράγματι, οι εξαιρέσεις αυτές κατά την
ΕΣΔΑ και το Σύνταγμα (θανατική ποινή, χρήση όπλων από αστυνομικό όργανο
όταν κινδυνεύει η ζωή του ή σε πολύ περιοριστικές πάντως περιπτώσεις) οφείλουν
να ερμηνευθούν ως περιοριστικές και όχι απλώς ενδεικτικές εν όψει και της
βαρύτητος του προστατευομένου δικαιώματος στην ζωή.
Η υπεράσπιση των συνταγματικά προστατευομένων δικαιωμάτων της ζωής, της
σωματικής ακεραιότητας και της υγείας των Ελλήνων πολιτών δεν είναι δυνατόν να
είναι νόμιμη κατά το διεθνές δίκαιο και παράνομη κατά το εσωτερικό. Η διεθνής
έννομη τάξη διαθέτει τρόπους ένταξης στο εσωτερικό μας δίκαιο και αυτοί
προβλέπονται από το Σύνταγμα. Όπως είναι γνωστό, οι Διεθνείς Συμβάσεις έχουν
κατά το άρθρο 28 παρ. 1 Σ υπερνομοθετική αλλά υποσυνταγματική ισχύ. Εάν
θεωρηθεί λοιπόν ότι η Διεθνής Σύμβαση επιτρέπει a contrario την χρήση των
χημικών ουσιών αυτών για την προστασία της εσωτερικής δημόσιας τάξης, η
ερμηνεία αυτή (η οποία, πάντως, δεν προκύπτει ευθέως από το γράμμα της
Σύμβασης ) αντιτίθεται ευθέως στις διατάξεις του ισχύοντος Συντάγματος για την
προστασία της ζωής και υγείας των ευρισκομένων στην ελληνική επικράτεια, με
δεδομένη μάλιστα την αδιάκριτη προπεριγραφόμενη χρήση αυτών των ουσιών από
τις δυνάμεις των ΜΑΤ. Επιβάλλεται μια εφαρμογή της Διεθνούς Σύμβασης
συμβατή με τις επιταγές και την ανώτερη κανονιστική ισχύ του ελληνικού
ισχύοντος Συντάγματος.
Η παραπάνω θέση ότι το ελληνικό Σύνταγμα απαγορεύει την χρήση των ως
άνω ουσιών κατά διαδηλωτών γενικώς, πολύ περισσότερο απαγορεύει την χρήση
τους αδιακρίτως κατά ειρηνικών διαδηλωτών, ενισχύεται ερμηνευτικά από την
γενική συνταγματική αρχή του σεβασμού και προστασίας της αξίας του ανθρώπου
(άρθρο 2 παρ. 1 Σ ). Η αρχή αυτή δεν αποτελεί απλό ευχολόγιο, αλλά συμβάλλει
στην ερμηνευτική ενίσχυση όλων εκείνων των εγγυήσεων υπέρ του ανθρώπου
υποκειμένου του δικαίου και όχι αντικειμένου μιας εξευτελιστικής κρατικής
συμπεριφοράς εν είδει αστυνομικού κράτους (“Polizeistaat”). Η αρχή αυτή έχει
εξειδικευθεί και στη διάταξη του άρθρου 7 παρ. 2 Σ κατά την οποία «Τα
βασανιστήρια, οποιαδήποτε σωματική κάκωση, βλάβη υγείας, ή άσκηση
ψυχολογικής βίας, καθώς και κάθε άλλη προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας
απαγορεύονται και τιμωρούνται, ως νόμος ορίζει». Η διάταξη αυτή βρίσκει
έρεισμα και στον ποινικό νόμο κατά την διάταξη του άρθρου 137 Α Π.Κ.
Συνεπώς, η χρήση ουσιών της επικινδυνότητος των CS, CN και συναφών
ουσιών, και μάλιστα κατά τρόπο αδιάκριτο αφορώντα και ειρηνικούς διαδηλωτές,
θα μπορούσε κάλλιστα να θεωρηθεί βασανιστήριο και μορφή βάναυσης
προσβολής της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, και, άρα, αυτή η χρήση είναι σε κάθε
περίπτωση συνταγματικώς απαγορευμένη (συστηματική ερμηνεία άρθρων 5 παρ. 2,
5 παρ. 5 , 7 παρ. 2 Σ σε συνδυασμό με την ερμηνευτική ενίσχυση του άρθρου 2
παρ. 1 Σ ). Η διάσταση του βασανιστηρίου επιτείνεται και από τη διεθνή συζήτηση
για την εισαγωγή ουσιών κατά διαδηλωτών, οι οποίες θα επιφέρουν εκτεταμένα
εγκαύματα κλπ (βλ. «Ιός Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας», 4-2-2007). Πρόκειται για
μια αλυσίδα μέτρων, η οποία, αν δεν ανασχεθεί και απαγορευθεί εγκαίρως, θα
μετατρέψει τις μεγάλες πόλεις των δυτικών δημοκρατιών σε τόπους ζόφου,
όμοιους με τα χαρακώματα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αξίζει να σημειωθεί
ότι η εισαγωγή και χρήση βασανιστηρίων απαγορεύεται ευθέως και από το άρθρο
3 της Ε.Σ.Δ.Α. Από κανένα στοιχείο δεν προκύπτει ότι η τέλεση βασανιστηρίων
και μορφών καταλυτικών της ανθρώπινης αξιοπρέπειας μπορεί να λαμβάνει χώρα
μόνον σε φυλακές, στρατόπεδα συγκέντρωσης ή άλλους περίκλειστους χώρους
και έναντι κρατουμένων. Μπορεί κάλλιστα να λαμβάνει χώρα και σε υπαίθριους
χώρους όπως στην περίπτωση της περιστολής μιας διαδήλωσης.
Αλλά και κατά την λογική του μέσου συνετού ανθρώπου δεν είναι δυνατό να
χρησιμοποιούνται μέσα απαγορευμένα μεν για την ανάσχεση του πάνοπλου τυχόν
εξωτερικού εχθρού, νομίμως δε κατά πανεπιστημιακών, φοιτητών και άλλων
εργαζομένων που νόμιμα και ειρηνικά διαδηλώναμε για την προάσπιση της
δημόσιας παιδείας. Αυτό θα σήμαινε ότι εμείς υπήρξαμε επικινδυνότεροι για την
δημόσια τάξη από ό,τι ένας εχθρικός τακτικός στρατός για την κυριαρχία και
άμυνα της χώρας. Πράγμα λογικώς άτοπον.
2.Β. Αυξημένη Επικινδυνότητα των Ουσιών
Η ρίψη - χρήση αυτών των χημικών ουσιών εναντίον μας από την Ελληνική
Αστυνομία είχε ως αποτέλεσμα να υποστούμε σοβαρές σωματικές βλάβες, όπως
λεπτομερώς περιγράφησαν αυτές παραπάνω στο Ιστορικό, με εκδήλωση άμεσων
συμπτωμάτων, τα οποία διήρκεσαν από 3-10 ημέρες για τους περισσότερους από
εμάς, καθ΄οσον γιά την 4η από εμάς τα αναπνευστικά συμπτώματα παραμένουν
ακόμα μέχρι και σήμερα.
Η χρήση των ουσιών αυτών είναι παράνομη και εξ αυτού του λόγου, καθ’
όσον είναι δηλαδή ιδιαίτερα επικίνδυνα, τόσο βραχυπρόθεσμα, όσο και
μακροπρόθεσμα, θίγοντας το συνταγματικό μας δικαίωμα στην υγεία, σωματική
ακεραιότητα και στην προστασία της ζωής.

Έχουμε υποστεί άμεση και βραχυπρόθεσμη βλάβη της υγείας μας,
κινδυνεύουμε δε και σοβαρά, λόγω της έκθεσής μας στις χημικές αυτές ουσίες, να
υποστούμε και μακροπρόθεσμη βλάβη της υγείας μας και ενδεχομένως και κίνδυνο ζωής."


ΒΡΗΚΑ ΤΙΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΗΘΕΛΑ ΓΙΑ ΤΑ ΧΗΜΙΚΑ

ΣΤΟ ATHENS INDYMEDIA