ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΣΤΟ ΞΕΚΑΡΦΩΤΟ

Penny me

show details 9:15 PM (6 hours ago)

Reply

Aγαπητό Theoulini,

Πριν από λίγες μέρες διάβασα το όμορφο ποστ σου για το Πολυτεχνείο (17.11.’06)

και συγκινήθηκα από την αμεσότητα του. Με ενδιαφέρουν περισσότερο οι άμεσες

προσωπικές αφηγήσεις σαν την δική σου, από αυτές των επαγγελματιών αγωνιστών

τις τηλεορασης. Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου με ενδιαφέρουν παρά πολύ και

ιδιαίτερα ο Διομήδης Κομνηνός. Γράφεις ότι στο μαγαζί σας ερχόταν ο πατέρας του.

Έμενες στην ιδία γειτονιά με τον Διομήδη ; Ήσασταν μήπως συμμαθητές ? Μπορείς

να μου πεις περισσότερα πράγματα για εκείνες τις ημέρες και για τα συναισθήματα

σου ? Ποιες ήταν οι αντιδράσεις του περίγυρου σου ?

Όσο αφορά τον Διομήδη, μήπως θυμάσαι πως ήταν σαν χαρακτήρας ?

Ανυπομονώ να ακούσω από εσένα σύντομα.

Φιλικά, Πενυ

ΑΠΑΝΤΗΣΑ ΠΑΡΟΡΜΗΤΙΚΑ,
(ΤΡΕΛΛΑΙΝΟΜΑΙ ΝΑ ΓΡΑΦΩ ΠΑΡΟΜΗΤΙΚΑ ΑΛΛΑ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΤΟ ΕΡΕΘΙΣΜΑ
ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΠΩΣ ΠΑΤΗΣΑ ΤΟ ΣΕΝΤ ΧΩΡΙς ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ.)

ΤΟ ΚΑΤΑΘΕΤΩ ΣΤΟ ΝΤΙΒΑΝΙ

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΗΝ ΠΕΝΥ



ελαχιστα τον θυμαμαι τον Διομηδη αν και νομιζω ειμασταν και στο ιδιο σχολειο στο δημοτικο (μωραιτη)
ηταν 3-4 χρονια μεγαλυτερος μου και σ'εκεινες τις ηλικιες τα δυο χρονια ειναι χασμα γεννεων, θυμαμαι μονο οτι ηταν ενα ησυχο ευγενικο μαλλον συνεσταλμενο παιδι.
δενε χω πολλα να σου πω, απλως οπως τωρα κατεβαινουν τα παιδια στις πορειες ετσι κατεβηκαμε κι εμεις, απο μια αναγκη να πουμε "ως εδω!" Βεβαια τα πραγματα ηταν πολυ διαφορετικα τοτε διοτι ως γνωστον ειχαμε χουντα αλλα ειχαμε μεθυσει με τον ξεσηκωμο και οσο απιθανο ηταν αυτο που συνεβαινε, να βγει ο κοσμος στους δρομους και οι γιαγιαδες να τρεχουν να δινουν προτοκαλαδες και χαρτζιλικι στα κλεισμενα στο πολυτεχνειο παιδια, τοσο απιθανο μας φαινοταν κι αυτο που επακολουθησε...
Μη μασας, κανεις δεν πηγε για να γινει ηρωας, αυθορμητα εγιναν ολα...
Με τον περιγυρο μου (τισ συμμαθητριες μου δηλαδη, δεν θυμαμαι να το συζητουσαμε, ηταν κατι κατα καποιο τροπο ιδιωτικο, αν και εγω ειχα παρει και μια συμμαθητρια και φιλη μου μαζι, δηθεν πηγαμε να παρουμε τους φακους επαφης μου απο ενα μαγαζι επι της πατησιων σχεδον απεναντι απο το πολυτεχνειο)

Η μανα μου πηγαινε απο μερες κι εδινε τσιγαρα κλπ στα παιδια, θυμαμαι εβρισκα το πρωι στο πατωμα της κρεββατοκαμαρας της προκυρηξεις (εχω αρκετες απο αυτες, ειμαστε απο τους ανθρωπους που δεν πετανε τιποτα) αλλα βεβαιως δεν ειχαμε πει τιποτα σχετικα.

αυτο που θυμαμαι πιο εντονα και δεν μπορει να μεταφερθει ειναι η φρικη οταν μετα απο λιγη ωρα που φτασαμε σπιτι ακουγαμε τα γνωστα πλεον "ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΟΠΛΟΙ" "αδερφια μας στρατιωτες" κλπ και μετα σιωπη
αυτη η φρικη δνε περιγραφεται, και παρολο που καθε χρονο τα ξανακουω στην επετειο καθε φορα ξυπναει
μεσα μου απαραλαχτη...

Τις επομενες μερες φοβομασταν και να ψιθυρισουμε, τι να πουμε, τιποτα δε λεγαμε, ειμεις τα τοτε 14χρονα


σ ευχαριστω γι ατ ακαλα σου λογια κι αν ερωτησεις ευχαριτσως να προσπαθησω να τις απαντησω :-))

φιλικα

Α.

ΤΟ ΠΟΣΤ ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ Η ΠΕΝΥ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ