Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ,
ΤΗΝ ΑΝΤΙΓΡΑΦΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΦΙΛΟ ΣΟΥΕΛ
Μιχάλη ακούς;
«Ούτε καν τον γνώρισα όταν τον πρωτοείδα. Τον είχα πεθυμήσει πολύ! Ήταν το είδωλό μου. Και τον είδα να τον σακατεύουν μπροστά στα μάτια μου. Εκείνο το βράδυ ο Μοχάμεντ είχε κουραστεί πολύ. Μαζί είχαμε πάει στην οικοδομή. Εμείς θέλαμε να μείνουμε κι άλλο το βράδυ. Μιλούσαμε και γελούσαμε. Εκείνος ήθελε να κοιμηθεί. Ξάπλωσε κατά τις δώδεκα η ώρα και αμέσως έκλεισαν τα μάτια του.
Εκεί, κοντά στη μία και μισή, ενώ είχαμε αφήσει την πόρτα μισάνοιχτη για να φύγει ο καπνός, σταμάτησαν με θόρυβο αυτοκίνητα. Με κουκούλες και κράνη μπήκαν μέσα αρκετοί άνθρωποι. Δεν καταλαβαίνω ελληνικά για να ξέρω τι είπαν. Μετά έμαθα πως ζητούσαν εκείνον. Χωρίς να μιλήσουν, έσβησαν το φως μας και άρχισαν να μας χτυπούν αδιάκριτα. Με κλωτσιές και μπουνιές. Ο αδελφός μου ξύπνησε μέσα σε εφιάλτη. Κανένας μας δεν ήξερε τι είχε γίνει.
Αφού άναψαν το φως, ρώτησαν ποιος από μας έχει ένα κομμένο δάχτυλο. Δάχτυλο κομμένο είχε ο αδελφός μου, που είχε ένα ατύχημα στη δουλειά του. Αφού τους είπε πως είναι εκείνος, τον έριξαν κάτω με κλωτσιές και μπουνιές, τον γύρισαν μπρούμυτα και του έβαλαν χειροπέδες. Από το πόδι τον τράβηξαν μέχρι έξω στο αυτοκίνητο. Το κεφάλι του χτύπησε αρκετές φορές στο τσιμέντο και στις σκάλες. Ένας από αυτούς γύρισε, μας διέταξε να κατεβάσουμε τα κεφάλια μας και μας είπε να μην βλέπουμε, αλλά και να μην πούμε τίποτα.
...Δεν κοιμηθήκαμε το βράδυ. Ούτε την επομένη, ούτε όμως και την μεθεπομένη μπορούσαμε. Δεν ξέραμε καν πού τον έχουν τον αδελφό μου.
Τον κράτησαν τέσσερις μέρες στο κρατητήριο κι εκεί τον βασάνισαν φρικτά. Ο ίδιος μάς είπε ότι τον κρατούσαν δεμένο πισθάγκωνα όλες τις ημέρες. Τον κρατούσαν κρεμασμένο με τα χέρια πίσω. Του έκαναν ηλεκτροσόκ και αυτό εύκολα μπορούσε να το δει ο καθένας. Τα χέρια του και τα πόδια του είχαν όλα τα σημάδια της φρίκης των βασανιστηρίων. Τον είδε κι ένας συμπατριώτης μας με τα μάτια του».
Εκεί παρεμβαίνει ο Πακιστανός που έχει δει τον Μοχάμεντ στο τμήμα: "Τον είδα με τα μάτια μου. Μια μέρα που τον σέρνανε σχεδόν από τους ώμους και εκείνος απλά ακουμπούσε τα πόδια στο έδαφος. Ήταν ένα κουρέλι, δεν έμοιαζε με άνθρωπο. Με είχαν στο απέναντι κρατητήριο. Τον ρωτούσαν για κάποιον άλλον κι εκείνος δεν απαντούσε. Μάλλον, έτσι όπως τον είδα, δεν μπορούσε κιόλας. Τον είχαν καθισμένο σε μια καρέκλα και το κεφάλι του έγερνε από την άλλη. Απλά ανέπνεε. Δεν μπόρεσαν να συνεννοηθούν μαζί του και τον πήραν, σχεδόν σερνόμενο, και τον έβαλαν στο κελί του".
Συνεχίζει ο αδελφός του: "Στο δικαστήριο που τον πήγαν μετά από τέσσερις ημέρες, ο συμπατριώτης μας, που υποτίθεται ότι τον είχε κατηγορήσει, αναίρεσε. Δεν γνώρισε στο πρόσωπό του αυτόν που κατηγορούσε. Και τότε τον άφησαν ελεύθερο. Του έδωσαν ένα χαρτί που έγραφε ότι σε ένα μήνα πρέπει να φύγει από την Ελλάδα. Γύρισε στο σπίτι, αλλά δεν ήταν πια ο ίδιος. Ένα παιδί εικοσιπέντε ετών που δεν μπορούσε να σταθεί στα πόδια του. Δεν πήγε στη δουλειά του πια... Φοβηθήκαμε πολύ, αλλά μας έδινε κουράγιο. Θα φύγει, έλεγε, ο πόνος από το ηλεκτροσόκ και θα γίνω καλά. Με αυτή την ελπίδα μέναμε κι εμείς. Μα βλέπαμε ότι δεν γινόταν καλά. Στο νοσοκομείο δεν μπορούσαμε να τον πάμε, από φόβο. Δεν είχαμε κανένας μας χαρτιά. Μετά δεν ξέραμε αν θα τον έπιαναν και εκεί. Και έτσι, μέρα με τη μέρα, χειροτέρευε η κατάστασή του. Μέχρι που, μια μέρα, κοιμήθηκε το βράδυ αργά και όταν πήγαμε να τον ξυπνήσουμε είχε παγώσει... Ήταν νεκρός. Και μαζί του πέθανα κι εγώ. Έσβησε το φως μου. Έφυγε, όχι απλά ο αδελφός μου, αλλά ο προστάτης μου...
Και πώς να το πούμε στη μάνα μας αυτό το μαντάτο; Η ίδια ήταν στο νοσοκομείο εκείνες τις ημέρες. Στην αρχή της είπαμε ότι είναι άρρωστος. Και μετά από τρεις - τέσσερις μέρες, από συμπατριώτες μας που ζουν εδώ κοντά μας, έμαθε και την αλήθεια. Ήρθε από την Γερμανία ένας θείος μας και πλήρωσε τα έξοδα για τη μεταφορά της σορού του στην πατρίδα. Εμείς δεν είχαμε λεφτά.
Δεν θέλω τίποτα από 'δώ και στο εξής. Ούτε κι έχω μίσος μέσα μου. Έτσι το είχε γράψει ο Θεός (!), να φύγει νωρίς. Μα δεν θέλω να λένε ότι πέθανε από μόνος του. Τον σκότωσαν τον αδελφό μου. Τον είδα με τα μάτια μου που τον έσυραν σαν σφαγμένο ζώο. Μου είπε ο ίδιος ότι τον βασάνισαν σαν τρομοκράτη. Χωρίς να έχει κάνει τίποτα. Απολύτως τίποτα. Η συμπαράσταση από τους Έλληνες είναι κάτι που δεν περίμενα. Ένα 'ευχαριστώ' από τα βάθη της καρδιάς μου. Την δέχομαι ως φάρμακο για την πληγή που μου άφησε ο αδελφός μου. Βλέπω ότι δεν είμαι μόνος".
Την Παρασκευή 26/09/2009 στις 1:30 το βράδυ 15 περίπου αστυνομικοί (κάποιοι ντυμένοι με πολιτικά ρούχα) εισέβαλαν στο σπίτι όπου έμενε ο Μοχάμεντ την ώρα που κοιμόταν. Αφού ξυλοκόπησαν όσους διέμεναν στο σπίτι, τον εντόπισαν άρχισαν να τον χτυπούν με μπουνιές και κλωτσιές και τον έριξαν κάτω απ' το κρεβάτι του. Τον έσυραν βίαια κρατόντας τον απ' τα πόδια μέχρι την πόρτα του σπιτιού, και συνέχισαν μ' αυτον τον τρόπο μέχρι το αυτοκίνητο της αστυνομίας που βρισκόταν έξω με αποτέλεσμα να χτυπά το κεφάλι του στα σκαλιά της εξώπορτας του σπιτιού. Έπειτα τον μετέφεραν στο Α.Τ. Νίκαιας. Στο τμήμα κρατήθηκε 3 μέρες και υπέστη απάνρθωπα βασανιστήρια. Κρατούνταν δεμένος με τα χέρια πισθάγκωνα και κρεμασμένος ενώ αρκετές φορές υποβλήθηκε σε ηλεκτροσόκ.
ΑΝΑΛΥΤΙΚΟ ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΕΔΩ
ΜΑΡΤΥΡΙΕς ΕΔΩ
ΥΠΗΡΞΑΝ ΠΡΟΣΑΓΩΓΕΣ , ΤΟ ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΤΗς ΠΟΡΕΙΑΣ ΚΑΤΕΛΑΒΕ ΤΟ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ.
ΦΩΤΟ ΙΝΔΥΜΗΔΙΑΠΑΡΟΛΑΥΤΑ 8 ΑΤΟΜΑ ΠΕΡΑΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΕΧΑΣΕ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑΣΕΙ ΤΟΝ ΚΟΥΚΟΥΛΟΝΟΜΟ!
Στους 5 συντρόφους πέρα από πλημμελήματα έχει αποδοθεί και κακούργημα με βάση την νέα διάταξη περί διατάραξη κοινής ειρήνης που αφορά υποκίνηση ή ενεργή συμμετοχή σε πλήθος ατόμων που ασκούν βία έχοντας καλυμμένα τα χαρακτηριστικά του προσώπου.
Οι υπόλοιποι 3 έχουν μόνο πλημμελήματα. Όλα τα πλημμελήματα για όλους είναι και αυτά συνδεδεμένα με την κάλυψη χαρακτηριστικών (κουκούλες), δηλαδή επιφέρουν βαρύτερες ποινές.
ΕΥΤΥΧΩΣ Ο ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΕΔΩΣΕ ΕΝΤΟΛΗ ΝΑ ΦΥΓΕΙ Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΣΥΝΟΜΙΛΕΙ ΜΕ ΤΑ ΑΤΟΜΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΤΑ ΔΙΕΥΚΟΛΥΝΕΙΤΟ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΟ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΤΑ ΔΕΛΤΙΑ ΕΙΔΗΣΕΩΝ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΝΕΙ ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑ, ΤΑ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ΕΙΧΕ ΚΑΙ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ ΧΡΥΣΟΧΟΙΔΗ ΓΙΑ ΤΗ ΝΙΚΑΙΑ ΤΣΙΜΟΥΔΙΑ...
ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΝ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ26ΧΡΟΝΟΥ ΠΑΚΙΣΤΑΝΟΥ -ΠΟΥ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΙΑΤΡΟΔΙΚΑΣΤΗ ΟΦΕΙΛΕΤΑΙ ΣΕ ΑΝΑΚΟΠΗ- ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΜΕΝΑΝ ΛΙΓΑ ΤΕΤΡΑΓΩΝΑ ΠΑΡΑΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΘΗΚΑΝ ΓΙΑ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΟΥ ΟΙΚΕΙΟΥ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΝΤΥΠΟ ΥΛΙΚΟ ΠΟΥ ΜΟΙΡΑΣΤΗΚΕ...
ΕΙΜΑΙ ΠΕΡΙΕΡΓΗ ΝΑ ΔΩ ΩΣ ΠΟΤΕ ΤΟ ΘΕΜΑ ΘΑ ΘΑΒΕΤΑΙ ΣΤΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ
ΔΕΝ ΕΧΩ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ ΟΤΙ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΘΑ ΦΟΥΣΚΩΣΕΙ ΤΟΣΟ ΠΟΥ ΘΑ ΣΚΑΣΕΙ,
ΚΑΙ ΕΛΠΙΖΩ ΤΟ ΚΑΚΟΜΟΙΡΟ ΤΟ ΚΟΡΜΙ ΤΟΥ ΚΑΜΡΑΝ ΝΑ ΥΠΟΣΤΕΙ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΑ, ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΔΙΑΤΑΧΘΕΙ ΝΕΚΡΟΨΙΑ - ΝΕΚΡΟΤΟΜΗ ΚΑΙ ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΑΠΟΔΩΘΟΥΝ ΕΥΘΥΝΕΣ ΚΑΙ ΠΟΙΝΕΣ.
10 comments:
Πώς το λένε εκείνο το ωραίο; Α, ναι! Υπάρχει συνέχεια στο κράτος.
Το τραγικό, ή ένα από τα τραγικά, είναι ότι όταν αναρτήσαμε στο ιστολόγιο του Ανοιχτού Σχολείου Μεταναστών Πειραιά την είδηση του θανάτου, βρέθηκαν να μας πουν ότι γκρινιάζουμε ακόμη δεν ανέλαβε η νέα Κυβέρνηση. Άκου γκρινιάζουμε...
Παρήγορο για μένα όμως είναι ότι αναφορά στο θέμα του θανάτου του μετανάστη έκανε ο Παπανδρέου στην ομιλία του της Παρασκευής στη Βουλή.
aisxos!
Υπάρχει άραγε τιμωρία για τέτοια κτήνη, που να μην κάνει τον τιμωρό ίδιο????
Δεν ξέρω...
Το μίσος ξεχειλίζει....
Εμείς σαν πολίτες τι μπορούμε να κάνουμε;
Υπαρχει κατι σαπιο στο βασιλειο της Δανιμαρκίας και είναι μάλλον πέρα και βαθύτερα απο όποιον κυβερνάει - χωρίς να έχω και καμια ιδιαιτερη εκτιμηση στον Χρυσοχοϊδη btw
ΤΑ ΚΑΛΑ ΝΕΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΤΟ ΘΕΜΑ ΒΓΗΚΕ ΣΤΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ, ΧΑΡΗΚΑ ΠΟΛΥ ΠΟΥ ΟΠΩς ΕΙΠΕ Η ΜΑΜΑ Ο ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΑΝΑΦΕΡΘΗΚΕ Σ ΑΥΤΟ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ, ΔΕΝ ΤΟ ΗΞΕΡΑ ΚΑΙ ΤΟ ΘΕΡΩΡΩ ΑΛΛΟΝ ΕΝΑ ΠΟΝΤΟ ΥΠΕΡ ΤΟΥ.
ΤΟ ΒΑΣΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ Ο ΧΡΥΣΟΧΟΙΔΗΣ ΠΑΡΕΠΕΜΨΕ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΣΤΟΝ ΤΕΝΤΕ ΚΑΙ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΑΤΙ ΚΙΝΕΙΤΑΙ.
ΑΛΛΟ ΚΑΛΟ ΝΕΟ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ Η ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟΥ ΤΗΣ ΝΙΚΑΙΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΨΟΓΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΟΥ ΔΗΜΑΡΧΟΥ ΕΛΗΞΕ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΑΝΟΙΞΕΙ ΡΟΥΘΟΥΝΙ
ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΕΒΓΑΛΑΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΣΥΜΜΕΡΙΖΟΝΤΑΙ ΤΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΚΑΤΑΛΗΨΙΩΝ
ΤΗΝ ΠΑΡΑΘΕΤΩ
"Το Δημαρχείο Νίκαιας είναι υπό κατάληψη από ομάδες του αντεξουσιαστικού χώρου από το μεσημέρι του Σαββάτου μετά από την πορεία διαμαρτυρίας , για τον θάνατο του άτυχου Πακιστανού μετανάστη, που πραγματοποιήθηκε στο Α.Τ. Νικαίας.
Ο Σύλλογος εργαζομένων απαιτεί από τις δυνάμεις καταστολής να αποχωρήσουν από τα όρια του ιστορικού Δήμου της Νίκαιας. Η κατάληψη του Δημαρχείου από τους διαδηλωτές είναι πολιτική πράξη και η προσπάθεια ποινικοποίησης της κρίνεται από εμάς ως απαράδεκτη και αντιδημοκρατική .
Οι εργαζόμενοι της Κοκκινιάς αποδοκιμάζουν απερίφραστα την επίθεση των δυνάμεων καταστολής κατά των διαδηλωτών και την αλόγιστη χρήση χημικών μέσα σε πυκνοκατοικημένη περιοχή . Η αστυνομοκρατία που έχει επιβληθεί δεν μπορεί να τρομοκρατήσει διαδηλωτές και εργαζόμενους.
Απαιτούμε την άμεση διαλεύκανση της υπόθεσης θανάτου του μετανάστη συνανθρώπου μας. Καλούμε τον Υπουργό προστασίας του πολίτη να επιληφθεί ο ίδιος αυτής της σκοτεινής υπόθεσης και να μην επιχειρηθεί καμία προσπάθεια συγκάλυψης της τραγικής υπόθεσης.
Ο Σύλλογος εργαζομένων καταγγέλλει με το ποιο κατηγορηματικό τρόπο την ξενοφοβία και τον ρατσισμό που προσπαθούν να επιβάλλουν στην Ελληνική κοινωνία ακροδεξιά κέντρα και παράκεντρα.
ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ
-ΟΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ ΝΑ ΜΗΝ ΕΠΕΜΒΟΥΝ ΣΤΟ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ ΝΙΚΑΙΑΣ.
-ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΤΩΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΑΠΟ ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΝΙΚΑΙΑΣ.
-ΔΙΑΛΕΥΚΑΝΣΗ ΤΗΣ ΥΠΟΘΕΣΗΣ ΘΑΝΑΤΟΥ ΤΟΥ ΠΑΚΙΣΤΑΝΟΥ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗ.
-ΕΚΔΗΜΟΚΡΑΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ ΚΑΙ ΑΠΟΤΑΞΗ ΤΩΝ ΑΚΡΟΔΕΞΙΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΙΣ ΤΑΞΕΙΣ ΤΗΣ"
ΤΑ ΚΑΚΑ ΝΕΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΕΡΝΑΝΕ ΣΗΜΕΡΑ ΑΠΟ ΑΝΑΚΡΙΤΗ ΚΑΙ ΦΟΒΑΜΑΙ ΠΩΣ ΜΕ ΤΟΝ ΚΟΥΚΟΥΛΟΝΟΜΟ ΔΕΝ ΘΑ ΤΗ ΒΓΑΛΟΥΝ ΚΑΘΑΡΗ...
Ανέβασα σχετική ερώτηση στο forum των Οικολόγων Πράσινων: Φόνος Μετανάστη από την Αστυνομία.
Μακάρι να καταδικαστούν οι υπεύθυνοι και ακόμα καλύτερα να μην ξανασυμβεί παρόμοιο περιστατικό.
τι λέει ο αδελφός του δολοφονημένου στο τμήμα της Νίκαιας.
"Τον βρήκα στο σπίτι τους στη Νίκαια. Μέσα σε λίγα τετραγωνικά, σε ένα μικρό δωματιάκι, ούτε τρία επί τρία, μαζεμένοι πολλοί συμπατριώτες του. Συγχωριανοί και άγνωστοι. Όλοι θρηνούσαν. Εκείνο το δωμάτιο - τάφος, όπου είδε τον αδελφό του νεκρό. Ο ίδιος είναι μόλις 18 χρόνων...
Έκανε για να έρθει από το Πακιστάν 35 ημέρες. Πότε με τα πόδια και πότε με αυτοκίνητα. Μόνο με τα πόδια ταξίδεψε δεκαπέντε μέρες. Ήθελε να φύγει μακριά από τα βάσανα και τις κακουχίες. Δέκα αδέλφια είναι εκεί, στο μακρινό του χωριό, και δύσκολα μπορούσε να ζήσει. Ο αδελφός είχε φύγει πριν πεντέμισι χρόνια.
«Ούτε καν τον γνώρισα όταν τον πρωτοείδα. Τον είχα πεθυμήσει πολύ! Ήταν το είδωλό μου. Και τον είδα να τον σακατεύουν μπροστά στα μάτια μου. Εκείνο το βράδυ ο Μοχάμεντ είχε κουραστεί πολύ. Μαζί είχαμε πάει στην οικοδομή. Εμείς θέλαμε να μείνουμε κι άλλο το βράδυ. Μιλούσαμε και γελούσαμε. Εκείνος ήθελε να κοιμηθεί. Ξάπλωσε κατά τις δώδεκα η ώρα και αμέσως έκλεισαν τα μάτια του.
Εκεί, κοντά στη μία και μισή, ενώ είχαμε αφήσει την πόρτα μισάνοιχτη για να φύγει ο καπνός, σταμάτησαν με θόρυβο αυτοκίνητα. Με κουκούλες και κράνη μπήκαν μέσα αρκετοί άνθρωποι. Δεν καταλαβαίνω ελληνικά για να ξέρω τι είπαν. Μετά έμαθα πως ζητούσαν εκείνον. Χωρίς να μιλήσουν, έσβησαν το φως μας και άρχισαν να μας χτυπούν αδιάκριτα. Με κλωτσιές και μπουνιές. Ο αδελφός μου ξύπνησε μέσα σε εφιάλτη. Κανένας μας δεν ήξερε τι είχε γίνει.
Αφού άναψαν το φως, ρώτησαν ποιος από μας έχει ένα κομμένο δάχτυλο. Δάχτυλο κομμένο είχε ο αδελφός μου, που είχε ένα ατύχημα στη δουλειά του. Αφού τους είπε πως είναι εκείνος, τον έριξαν κάτω με κλωτσιές και μπουνιές, τον γύρισαν μπρούμυτα και του έβαλαν χειροπέδες. Από το πόδι τον τράβηξαν μέχρι έξω στο αυτοκίνητο. Το κεφάλι του χτύπησε αρκετές φορές στο τσιμέντο και στις σκάλες. Ένας από αυτούς γύρισε, μας διέταξε να κατεβάσουμε τα κεφάλια μας και μας είπε να μην βλέπουμε, αλλά και να μην πούμε τίποτα.
...Δεν κοιμηθήκαμε το βράδυ. Ούτε την επομένη, ούτε όμως και την μεθεπομένη μπορούσαμε. Δεν ξέραμε καν πού τον έχουν τον αδελφό μου.
Τον κράτησαν τέσσερις μέρες στο κρατητήριο κι εκεί τον βασάνισαν φρικτά. Ο ίδιος μάς είπε ότι τον κρατούσαν δεμένο πισθάγκωνα όλες τις ημέρες. Τον κρατούσαν κρεμασμένο με τα χέρια πίσω. Του έκαναν ηλεκτροσόκ και αυτό εύκολα μπορούσε να το δει ο καθένας. Τα χέρια του και τα πόδια του είχαν όλα τα σημάδια της φρίκης των βασανιστηρίων. Τον είδε κι ένας συμπατριώτης μας με τα μάτια του».
Εκεί παρεμβαίνει ο Πακιστανός που έχει δει τον Μοχάμεντ στο τμήμα: "Τον είδα με τα μάτια μου. Μια μέρα που τον σέρνανε σχεδόν από τους ώμους και εκείνος απλά ακουμπούσε τα πόδια στο έδαφος. Ήταν ένα κουρέλι, δεν έμοιαζε με άνθρωπο. Με είχαν στο απέναντι κρατητήριο. Τον ρωτούσαν για κάποιον άλλον κι εκείνος δεν απαντούσε. Μάλλον, έτσι όπως τον είδα, δεν μπορούσε κιόλας. Τον είχαν καθισμένο σε μια καρέκλα και το κεφάλι του έγερνε από την άλλη. Απλά ανέπνεε. Δεν μπόρεσαν να συνεννοηθούν μαζί του και τον πήραν, σχεδόν σερνόμενο, και τον έβαλαν στο κελί του".
Συνεχίζει ο αδελφός του: "Στο δικαστήριο που τον πήγαν μετά από τέσσερις ημέρες, ο συμπατριώτης μας, που υποτίθεται ότι τον είχε κατηγορήσει, αναίρεσε. Δεν γνώρισε στο πρόσωπό του αυτόν που κατηγορούσε. Και τότε τον άφησαν ελεύθερο. Του έδωσαν ένα χαρτί που έγραφε ότι σε ένα μήνα πρέπει να φύγει από την Ελλάδα. Γύρισε στο σπίτι, αλλά δεν ήταν πια ο ίδιος. Ένα παιδί εικοσιπέντε ετών που δεν μπορούσε να σταθεί στα πόδια του. Δεν πήγε στη δουλειά του πια... Φοβηθήκαμε πολύ, αλλά μας έδινε κουράγιο. Θα φύγει, έλεγε, ο πόνος από το ηλεκτροσόκ και θα γίνω καλά. Με αυτή την ελπίδα μέναμε κι εμείς. Μα βλέπαμε ότι δεν γινόταν καλά. Στο νοσοκομείο δεν μπορούσαμε να τον πάμε, από φόβο. Δεν είχαμε κανένας μας χαρτιά. Μετά δεν ξέραμε αν θα τον έπιαναν και εκεί. Και έτσι, μέρα με τη μέρα, χειροτέρευε η κατάστασή του. Μέχρι που, μια μέρα, κοιμήθηκε το βράδυ αργά και όταν πήγαμε να τον ξυπνήσουμε είχε παγώσει... Ήταν νεκρός. Και μαζί του πέθανα κι εγώ. Έσβησε το φως μου. Έφυγε, όχι απλά ο αδελφός μου, αλλά ο προστάτης μου...
Και πώς να το πούμε στη μάνα μας αυτό το μαντάτο; Η ίδια ήταν στο νοσοκομείο εκείνες τις ημέρες. Στην αρχή της είπαμε ότι είναι άρρωστος. Και μετά από τρεις - τέσσερις μέρες, από συμπατριώτες μας που ζουν εδώ κοντά μας, έμαθε και την αλήθεια. Ήρθε από την Γερμανία ένας θείος μας και πλήρωσε τα έξοδα για τη μεταφορά της σορού του στην πατρίδα. Εμείς δεν είχαμε λεφτά.
Δεν θέλω τίποτα από 'δώ και στο εξής. Ούτε και έχω μίσος μέσα μου. Έτσι το είχε γράψει ο Θεός (!), να φύγει νωρίς. Μα δεν θέλω να λένε ότι πέθανε από μόνος του. Τον σκότωσαν τον αδελφό μου. Τον είδα με τα μάτια μου που τον έσυραν σαν σφαγμένο ζώο. Μου είπε ο ίδιος ότι τον βασάνισαν σαν τρομοκράτη. Χωρίς να έχει κάνει τίποτα. Απολύτως τίποτα. Η συμπαράσταση από τους Έλληνες είναι κάτι που δεν περίμενα. Ένα 'ευχαριστώ' από τα βάθη της καρδιάς μου. Την δέχομαι ως φάρμακο για την πληγή που μου άφησε ο αδελφός μου. Βλέπω ότι δεν είμαι μόνος"."
Post a Comment