ΧΡΟΝΟΣ ΚΡΟΝΟΣ

Lynn Dennison Prada Shoes 2003-4 Paper sculpture

33 ΧΡΟΝΙΑ

Ημουν εκει με τη γκρι ψαροκοκαλο φουστα το λευκο πουκαμισο και το μπλε πουλοβερ του σχολειου μου. Χαυτεια. Οκλαδον στην ασφαλτο, Ποτε Θα Κανει Ξαστερια. Το ντου εγινε απο τη Σταδιου. Στην αναμπουμπουλα εχασα το ενα μου παπουτσι, τα πρωτα μου τακουνια. Φετος το μαγαζι απεναντι απο το σπιτι μου εχει κατι PRADA ολοιδια... Ημουν μικρη και δεν μου’κοψε να βγαλω και το αλλο. Εφαγα μονο μια συμβολικη γκλομπια στο δεξι ωμο και μια γερη σπρωξια με την τρυφερη προτροπη να μπω γρηγορα μεσα στο κτηριο που σημερα ειναι ταχυδρομειο και τοτε ηταν κατω γιαπι και πανω κατι σκοτεινα γραφεια, εκει βρηκα κοσμο, στο κλιμακοστασιο πολλα πολυ ματωμενα χαρτομαντηλα. Κουτσαινοντας ανεβηκα τη Σταδιου που ηταν σκοτεινη και περιεργη... Βρηκα καταφυγιο σ' ενα υπογειο, τηλεφωνησαν κι ηρθε η μαμα μου και με πηρε. Το ραδιοφωνο στο αυτοκινητο. Το ραδιοφωνο στο σπιτι. Μονο το τζακι εφεγγε. Ακουγα το «ειμαστε αοπλοι» και τον εθνικο υμνο, δεν πιστευα οτι να συμβει το κακο. Φανταζομαι κανεις δεν μπορουσε να το πιστεψει. Εγω ημουν τυχερη, ο Διομηδης Κομνηνος δεν ηταν. Οποτε ερχοταν στο μαγαζι μας ο μπαμπας του ενιωθα τρομερη αμηχανια, τωρα συνειδητοποιω οτι πρεπει να ενιωθα καπως ενοχη. Και στο Μπαλταζαρ για την εξαισια ταρτα Τζαμαϊκα πηγαιναμε σπανια... Ντροπη να παραμιλαω για πραντες και ταρτες ανακατα με τους νεκρους του Πολυτεχνειου και το Θεατρο Τεχνης. Ομως εγω δεν κανω αφιερωμα στο Πολυτεχνειο. Εχουν ηδη γινει αρκετα, μεταξυ αυτων ορισμενα πολυ καλα.

Εδω γραφω το ημερολογιο μου χωρις λουκετο και θεμα μου ειναι ο Χρονος που τρωει τον Κρονο και η ζωη μου που φαινεται τοσο μακρινη σαν να την εζησε καποιος αλλος, σαν να την διαβασα σε καποιο βιβλιο, τοσο παλια που εχω ξεχασει και το ονομα του συγγραφεα.